2 Tula

1. Tula ng Misantropo

Anong “tula, tula, mahal kong Tula!” ang

pinagsasasabi mo? Di ba’t doon ka rin pupunta,

sa dambana ng kumikinang na simbahan,

mabangong restoran, matamis na urban park,

maluwag na karaoke booth, mahalay na

furniture shop, marupok na Cinema, taimtim na

department store, matuwid na zoo, magalang na

city hall, matalinong art gallery, bobong roller

rink, matunog na duckpin bowling alley, bulag

na alcohol-free bar, mala-langit na resort, mala-

impiyernong Jacuzzi, walang-panghihinayang

na rides at arcade games, inspiring na gadget

shops, perspiring na pizzerias, pare-parehong cd

music, patay-sinding Christmas trees, atbp.,

isang linggo bago tayo maghiwalay sa Pasko?

Hindi sa terrazzo walk of fame ng sarili mong

barung-barong ka maglalakwatsa, ikaw at ng

iyong thirteenth-month pay, . . . di ba? Sigurado

ako, doon sa coffee house mo dadalhin ang

iyong mga libro ng tula, at doon babasahin ang

mga linyang sumasayaw lang sa harap ng

magagandang taong may mga tula rin sa labi na,

kung susuriin, wala sila rito, ang tanging mga

narito ay mga mamamayang may mga holiday

hot tsismis lang naman tungkol sa kanilang mga

minahal sa nagdaang taon, na, tamang-tama,

iyan ang s’yang napaksiw nang paksa ng tula

kong ito na naghihintay sa ‘yong opinyon dito

sa pinag-ipunan kong cold front ng iyong

paboritong terrazzo floor, dito sa malungkot

mong favorite Starbucks store. Teka, bakit pa ba

magkikita? Mga pangngalan ang iyong

bukambibig, mga pang-uri nasa aking mata.

2. Ang Vlogger at ang Kaniyang Ninong

Pasko, Pasko, Pasko. Pasko na namang muli at muli

kitang nakitang naglalaba ng costume mong Sta. Claus

para sa santong Biyernes ng gabi, noong 2009 Dis.

Muli na naman kitang naamoy, na para bang kasama

ka sa mga baboy at manok ng iyong adobada, ng iyong

menudo, ng ‘yong arroz caldo, at ng iyong piniritong

polvoron “for the poor,” sabi mo. Sino ba ako? Ako

po ito, Ninong, mano po, Ninong, kumusta po kayo?

Kumusta po ang cancer ninyo, balita ko may sampung

taon pa kayo bago mapanalunan niyo at last iyang lotto

sa Langit na balita ko, ayon kay Monsignor B. Nucboc,

ay nakalaan sa ‘yo at sa mga tulad mong pinagpalang

Santa Claus ng munisipyo. Puwede po bang makisakay,

Ninong, at nang ma-video ko ang tour niyo sa Putikan

Street ng mga squatter ng barangay at ang paghahanap

niyo ng ninakaw na kampana ng kapilya? Puwede? Ang

totoo niyan, Ninong, kaming mga nabubuhay na patay,

isang taon naming hinintay itong pagsapit ng Pasko,

di tulad mo, sampung taon pa bago matulad ka namin.

“Haha,” sabi mo, “sa’n mo ba nanakaw iyang camcorder

mo? Aminin.” Sa iyo po ito, bigay niyo! Kaya pangako

ko sa ‘yo, mula ngayo’y irereport ko ang kadakilaan

ninyo, despite sa sikat nang katamaran ko. Tugon niyo,

“‘di tamad ang mahihirap na tulad mo, hijo, namulat

lang na walang kapital, di tulad ko, may namanang

talento at titulo, at tipikal na pulitiko!” Akala ko po ay

negosyante kayo. “Amen. Sponsored ng meyor dito.”

Nang siya’y mamatay, ako ang naging bagong Ninong

ng baryo, bagong mabait na Ninong ng lahat ng tao rito.