Poem In January

Nag-iwan na naman ng Post-It ang kaluluwa ni

Frank O’Hara sa monitor ng PC ko, God rest his

soul, kaya kinaya ko sa aking kalasingan ang

magbasa ng sangkaterbang dyaryo, sansakong

libro tungkol sa kasalukuyan, kung totoo nga ang

kasalukuyan at hindi panaginip lang, o kung

panaginip man ay panaginip ni Magritte sa Enero

1936 na isyu ng New York Times (di bangungot

ng Marso 1912) na sabi’y “SHOW LISTS

WORKS OF SURREALIST ART; Paintings of

Rene Magritte Are Seen for First Time Here at

Julien Levy Gallery. OBJECTS IN ODD

RELATIONS Canvases Arid With Respect to

Esthetic Content -- Shock of Metaphor Is Seen.”

Sinagot ko si Frank O’Hara sa blog ko, sabi ko,

“Mr. O’Hara, sir, kung iyo pong mamarapatin,

nararapat ba talagang patayin ang Kasaysayan

at Literatura para sa karangalan ng indibidwal?”

Hinatak bigla ng hanging di ko maunawaan

itong kanang-kamay kong magaan, at banat

hanggang sa buto ang balat ng mga daliri ko,

mga daliring nagpumilit na magsaboy ng punla

ng mga sagot: “Eto ang sagot ko sa ‘yo, on

behalf of Frank who is presently shaving the

armpits of the Devil in Heaven, hahahahahaha.”

“Who are you? Magpakilala ka.” Huminto ang

lahat. Nag-brownout, kumulog, at dahan-dahang

pumatak ang ulan at tumugtog ang Piano

Concerto in G ni Maurice Ravel, si Marguerite

Long sa piano, sa ibabaw ng Enerong speech ni

Adolf Hitler sa Industry Club na tungkol (di sa

Enerong pagkamatay ni Alois kundi) sa parating

na Enerong Chancellorship niya tungo sa

inaasahang parating na Enerong Wannsee

conference para sa Final Solution. Kinabukasan,

nag-iwan na uli ng Post-It si Ginoong O’Hara.

“Haha,” sabi, “haranahin mo ang tenses, wasakin

ang tonsils ng mala-Hitler na pagpupunyagi.

Huwag mo lang akong isali riyan sa kalokohan

mo.” “Subalit, sir,” blog ko, “ang present tense

ay Tula, at ikaw ang nag-ukit nito sa epitaph ng

nitso mo hindi lang last All Souls’ Day, di ba?”

Hinangin ang Post-It, at palipad na pumalit ang

pahina ng classified ads na galit sa headlines at

natutuwa sa pribadong mga pangangailangan.

Hinawi ko ito at wumagayway ang screensaver:

waling-waling na walang kulay, nakatigil na mga

larawan ng limot nang monitors ng Kasaysayan.