Dalawang Tula

1. Himig ng Commuters sa Umagang Lunes

—bilang lyric-song tribute ko sa dating naririnig sa mga jeepney na mga awitin ng
        Juan de la Cruz Band tuwing umaga

Halina, mga ‘pare ko’t ‘mare, sa rush hour ng

bagong umaga’t simulan na ang Lunes ng rice

and fish ‘n’ chicken hunting week nating ito!

Bagamat lumang gawi, na di mapawi-pawi ng

madulas na lotto, at kahit hindi madali at sa

katunaya’y sing-hirap ng mahirap na kirot sa

marrow ng inyong mga buto, sasabihin ko pa

ring halina today, halina for tomorrow, sa

siglong wala pa tayong magagawa kundi ang

sumabak nang sumabak sa balong malalim na

‘to—sa rush hour ng nag-oopisina, ng paring

wala nang misa, ng magbobote’t magbabakal,

ng pulis, ng kriminal, ng Presidente, ng mga

walang pulitika’t lubog lang sa kanilang arte,

ng madaldal na contrarianist, ng nagtatagong

communist, ng stockbroker, ng economist, ng

chemist, ng mga nars na nag-night shift, ng

duktor na magkiklinik, ng naghihintay na

promotor, ng pagod nang janitor, ng naghahanap

ng mapapangasawa, ng naghahabol ng kerida,

ng tao, ng hayop, ng insekto sa mga bus, ng mga

dyaryong di naubos, ng taho at puto, ng kapeng

di barako . . . Lakad na, iwan na natin ang

barangay sa kanyang mga housewives at house-

husbands, mga palengkera’t tsismoso, mga

drayber ng traysikel at mga tulog pang basag-

ulero, mga ngumunguya pa ng pan de sal, mga

walang almusal, mga retirado, mga pensyonado,

mga naghihintay ng pagbukas ng bangkong me

padala ng kapamilyang OFW, at mga walang

trabaho, at mga nag-iinuman nang nawalan ng

trabaho. Lunes, Lunes! Tapos na ang Linggo ng

mga kristo, ng ating Kristo. Bilis, bilis! Mahuhuli

ka sa bundy clock ng late magpasahod mong amo.

Give us this day our daily bread, O Lords, O

Plutocrats. Give us this day our inheritance, O

Luck, O capital lottery pot! Nawa’y ang economic

planning na pinag-uusapan sa radyo ay gisingin

tayo pagdating ng carpool ng commune sa istasyon

ng inutang na Manila Metro. O, halina, mga ‘pare’t

‘mare ko, dito tayo magkombo, sa rush hour ng

milyong gumagapang sa bagong umagang ‘to

patungo sa gubat ng business districts kung saan

naroon ang hunting ground ng daily rice ‘n’ fish ‘n’

chicken ng working class mula probinsiya at mga

projects na tulad natin. Ito ang ating balong malalim.

Araw-araw, beep beep beep beep, hanggang Biyernes,

ito ang himig nating aawitin. Limang araw nating aawitin.

2. Linggo

Ito ang sermon ko sa pulpitong bato sa Lunes na totoo,

labas ng “cosmic entertainment” ng Katolikong Linggo,

says Frank O’Hara, at sisimulan ko ang lahat nang ganito:

Ang buhay, ayon kay Longfellow, ay pinapanday ng

arkitektong nakatago sa kaluluwa mo. Gisingin mo ito, at

idisenyo ang panaginip mong bahay-kanlungan ng sarili

mong pagkakuntento. Maaaring ito’y sinlaki ng Gobyerno,

o sing-lawak ng kaalaman mo sa mga mikrobyo, walang

bahay ng buhay ang hamak at dapat hamakin maliban

sa bahay ng nabuhay sa krimen. . . . Ikaw, naaalala mo ba

ang iyong mga panaginip, little or big fellow, bago ka

nilamon ng kolehiyo at trabaho tungo lamang sa life of

contentment . . . sa buwanang suweldo, insurance, new

acquisitions, bagong titulo? Ito ang sermon ko sa bato.

So, kumusta, arkitekto? Nasiyahan ka ba sa bahay mo?

O masaya ka na ba sa magarbong inihanda mo nang

mosoleyo at nitso para sa pagkamatay mo at sa plano

mong orkestra na tutugtog sa lamay mo? Di ba mas

mabuti pang pagtuunan mo ng pansin ang buhay mo

kaysa sa mosoleyo ng kayamanan? . . . Ano ba naman

ang magmunimuni ka muna sa iyong engineering bago

kumilos nang kumilos, magdrowing nang magdrowing?

. . . Ito ang sermon ko sa pulpitong bato sa Lunes mo, di

‘to mula sa mala-palasyong Linggo, pinatayo ng Obispo.